یادگاری های دل

 یا سر سودای آن سرو روانم چون رود

 تا توانایی بدم بار غمش بردم به جان

 خود کنون عشقش ز جان ناتوانم چون برم

 از دلم نیش جفایش گر رود نبود عجب

 لذت دشنام او هرگز ز جانم چون رود

 غمزه قصاب او می ریزدم خون ، شاکرم

 جای شکرست این ، شکایت چون برم

 بعد مردن گر شوم خاک و تنم گردد غبار

 داغ مهر او ز مغز استخوانم چون رود

 گر ز پا افتم در آن کوی و رود تیغم به سر

 زینقدر از دل غم آن دلستانم چون رود

 قد یارم از نظر گه که رود خسرو ولی

 نقش روی او ز چشم خونفشانم چون رود