اگه از یاد تو رفتم اگه رفتی تو زدستم
اگه یاد دیگرونی ...من هنوز عاشقت هستم
با وجود اینکه گفتی ...دیگه قهری تا قیامت
با تموم سادگی هام گفتم اما.... به سلامت
شاید این خوابه که دیدم ...هر چه حرف از تو شنیدم
قلب ناباور من گفت من به عشقم....نرسیدم!
پیش از این نگفته بودی ... غیر من کسی رو داری
توی گریه توی شادی ….سر رو شونه هاش بذاری
تو رو می بخشم و هرگز دیگه یادت نمی افتم....
برو زیبای عزیزم ... تو گرونی ... من چه مفتم
یه کلبه ی تاریک و تار نشون نداره از امید
منو یه دنیا بی کسی با قبلی که نمی تپید
هزار تا غصه رو دوشم سنگینی شو حس می کنم
کیمیایی عوض شده طلا رو من مس می کنم...
آسمون چشم سیام دوباره باز ابری شده
خاطره های گم شده واسه خودش قبری شده
زندگی دیگه واسه من بی رنگ شده سیاه سفید
بس که دلم گرفته بود چشام کسی رو نمی دید
سبزه ی باغچه ی دلم قشنگ نبود رنگی نداشت
باغبون مهربونش گلای حسرت رو می کاشت
یه بغض کهنه و عمیق مهمونی گلوم شده
انگاری که مهر و خوشی برای من حروم شده
آخه یگه اون رفته بود دیگه نفس برام نموند
هرکسی از راهی رسید دلی واسه دلم سوزوند...
اونی که هر یک کلمم واسش یه بو وعطر داشت
چرا تو بارون چشام میون دستاش چتر داشت؟
چرا نموند تا گوش کنه بدون اون نمی مونم؟
چرا می خواست وقتی که رفت نامه هاشو بسوزونم؟
چرا همش با دل من سر غم و جفا داره؟
چرا همش فکر می کنه پیش منه وفا داره؟
اون دیگه رفت و آسمون به خاطرش ابری شده
زمزمه های هر شبم واسه دلم صبری شده
برای من عشق و امید شده یه رویای عجیب
اون چیزی که حق منه دستام بهش نمی رسید...
دوباره مهتاب شبم تو زهر تلخ سرنوشت
تو قصه ی خوشی من واسه دلم غصه نوشت...
(مهتاب شب)
از دل غمگین هوای دلستانم چون رود
یا سر سودای آن سرو روانم چون رود
تا توانایی بدم بار غمش بردم به جان
خود کنون عشقش ز جان ناتوانم چون برم
از دلم نیش جفایش گر رود نبود عجب
لذت دشنام او هرگز ز جانم چون رود
غمزه قصاب او می ریزدم خون ، شاکرم
جای شکرست این ، شکایت چون برم
بعد مردن گر شوم خاک و تنم گردد غبار
داغ مهر او ز مغز استخوانم چون رود
گر ز پا افتم در آن کوی و رود تیغم به سر
زینقدر از دل غم آن دلستانم چون رود
قد یارم از نظر گه که رود خسرو ولی
نقش روی او ز چشم خونفشانم چون رود
چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم
به تو آری....
به تو یعنی به همان منظر دور
به همان سبز صمیمی ،
به همبن باغ بلور به همان سایه ،
همان وهم ،
همان تصویری که سراغش ز غزلهای خودم می گیری
به همان زل زدن از فاصله دور
به همان....
یعنی آن شیوه فهماندن منظور
به تبسم ،
به تکلم ،
به دلارایی تو..
به خموشی ،
به تماشا ،
به شکیبایی تو
به نفس های تو در سایه سنگین سکوت
به سخنهای تو با لهجه شیرین سکوت........
شبحی چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است
در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ،
عاشق دیدار من است
یک نفر ساده ،
چنان ساده که از سادگی اش می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش
آه ای خواب گران سنگ سبکبار شده
بر سر روح من افتاده و آوار شده
در من انگار کسی در پی انکار من است
یک نفر مثل خودم ،
تشنه دیدار من است (چه رویایه قشنگی)
یک نفر سبز ،
چنان سبز که از سرسبزیش می توان پل زد از احساس خدا تا دل خویش
رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است
اول اسم کسی ورد زبانم شده است
آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست
راستی این شبح هر شبه تصویر تو نیست؟
اگر این حادثه هر شبه تصویر تو نیست
پس چرا رنگ تو و آینه اینقدر یکیست؟
حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش
عاشقی جرم قشنگی ست
به انکار مکوش
آری ...
آن سایه که شب آفت جانم شده بود
آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود
اینک از پشت دل آینه پیدا شده است
و تماشاگه این خیل تماشا شده است
آن الفبای دبستانی دلخواه تویی
عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی...
گفتم در این محفل نبود جز عشق تو یاد دگر
گفتی که ذهن من پر است از حرف های بی اثر
گفتم نگاهت دل ربود از این تن بیمار من
گفتی رهایت می کنم زین پس دگر حرفی نزن
گفتم که قلبم را بکن آزاد از این بند و قفس
گفتی که قلبت را بگیر دیوانه ی بی همنفس
گفتم که دل مال تو بود حرف تو بود عشق تو بود
گفتی پس از این ماجرا در این میان من را چه سود؟
گفتم که حالا می روی پس یاد کن عشق مرا
گفتی که من عاشق شدم دور از نگاهت در خفا
گفتم به تو ای بی وفا آتش زدی قلب مرا
گفتی برو دیگر نخوان از آن وفا در این سرا...
(مهتاب شب)
