یادگاری های دل

دوباره سیب بچین حوا

خسته ام....

بگذار از اینجا نیز بیرونمان کنند

می بوسمت میگی خداحافظ

این قصه از اینجا شروع میشه

من بغض کردم تو چشات خیسه

دست دو تامون داره رو میشه

 

 

تو سمت رویای خودت میری

میری و من چشامو می بندم

ما خواستیم از هم جدا باشیم

پس من چرا با گریه می ختدم؟

 

می بینمت میری ولی میری نمی بینی

می بوسمت از من ولی دستاتو میگیری...

 

چقدر تنهایی بده بگو حال تو هم اینه؟

اگه این عشق کشته شه پای تو هم گیره

قول  داده بودم به مرور زمان خوب شم

یه کم انصاف داشته باش نذار خرد شم...

 

ببین شاید الان بگی تقصیر ما نیست

این داستان عشقه تو تقویم تاریخ

ولی مگه میشه این همه خاطره رو دور کرد

و بعد نشست فاتحشو خوند نه! نمی تونم

توی کتم نمیره!

مگه میشه عشق یک شبه عقب بشینه؟

بدون خالیه جات تا که تو پرش کنی

واسه آدمی که یک عمر تو بتش بودی...

 

من که هر کاری کردم نری یه وقت نه

نمیدونم چرا یهو زدی بهم من

عاشقتم اینو انکار نکن

مثل فیلمی که هیچوقت اکران نشد

 

تو فکر می کردی بدون من

دلشوره از دنیای ما میره

اینجا یکی همدرد من میشه

اونجا یکی دستاتو میگیره

 

گفتی که می تونی بری اما

بغض تو دستاتو برام رو کرد

ما هردو از رفتن پشیمونیم

جون دوتامون زودتر برگرد...

چه دروغه مهربونی                  آخرش تنها میمونی

عاشق هر کسی باشی           میره با یه همزبونی

اولش خیلی قشنگه                 دل می دی به حرفای خوب

روزای شیرین و ساده                چشای قشنگ محبوب

گریه های بی بهونه                  خنده های عاشقونه

روزای خاطره انگیز                     زمزمه های شبونه

کم کمک دلهره و شک               میشه مهمونی قلبت

سردی هاو بی محلی                میشه اولای دردت

همه زندگیت پره از                    روزای سرد زمستون

همصدای تو و اشکات                گریه های خیس بارون

دوستی به این قشنگی             با تلنگری بهم خورد

قلب تو با همه خوبیش              به همین سادگی غم خورد

می ره و تنها میمونی               چه دروغه مهربونی

هرچقدرم باشی عاشق            میره و اینو می دونی

آخه خب چیکار میشه کرد          اینه رسم روزگاره

هرچیم ناله کنی تو                  دیگه برگشتش محاله

رفته اون تنهایی سرده             روزاتم پاییز زرده

نداری کاری به جز غم               آره تقدیر تو درده...

 

مهتاب شب

من به درماندگی صخره و سنگ

من به آوارگی ابر و نسیم

من به سرگشتگی آهوی دشت

من به تنهایی خود می مانم

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

گیسوان تو به یادم می آید

من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی

شعر چشمان تو را می خوانم

چشم تو چشمه شوق

چشم تو ، ژرف ترین راز وجود

برگ بید است که با زمزمه جاری باد

تن به وارستن عمر ابدی می سپرد

تو تماشا کن

که بهاری دیگر

پاورچین پاورچین

از دل تاریکی میگذرد

و تو در خوابی

و پرستو ها خوابند

و تو می اندیشی

به بهاری دیگر

و به یاری دیگر

نه بهاری

و نه یاری دیگر

- حیف

اما من و تو

دور از هم می پوسیم

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست

از سر این بام

این صحرا

این دریا

پر خواهم زد

خواهم مرد

غم تو این غم شیرین را

با خود خواهم برد